Recensie van voorstelling Waar van Kiki Schippers
Gerommel vanuit de zaal. Een bonk, een stoot, een klap. En daar is Kiki Schippers. Met rollator verschuilt ze zich achter de krant met feiten. Ze begint met de waarheid. Die waarheid is dat het haar rollator is die ze voortbeweegt.
Die rollator was nodig door de idioot die het waagde haar aan de kant te drukken en op de snelweg over de kop te laten gaan. Dat auto-ongeluk, dat ze bij schrijven een half jaar en één dag geleden had, liet bij haar een diepe indruk na. Niet alleen werd de première een flink eind opgeschoven, ook werd haar programma helemaal omgegooid. Ze vertelt uitgebreid over hoe ze twee ruggenwervels brak, iedereen aan haar voorbij zag trekken en de thuishulp weer naar het oosten van het land zag gaan. Het was geen makkelijke periode, zo laat ze merken. Ze laat zich echter niet kisten en staat er toch maar weer met een nieuwe voorstelling.
In deze voorstelling, die ‘Waar’ heet, belooft Kiki Schippers dat alles waar is. Of tenminste deels. Of op de waarheid geïnspireerd. Dat blijkt wanneer ze een auto gaat kopen, op de waarheid gebaseerd ja. Haar jeugd tussen twee standvastige ouders en haar verhouding tot Woerden worden wel helemaal duidelijk. Ook dat je moet blijven discussiëren totdat je gelijk hebt, of het moment dat de ander boos wegloopt. In deze zaal liep gelukkig niemand boos weg. Dat hoefde ook niet met zoveel muzikale cadeautjes!
De piano, gitaar, accordeon en haar stem worden veelvuldig gebruikt in een van de vele liedjes die het programma rijk is. Wie net bij het discussiëren was afgehaakt, zal misschien aanhaken bij het lied over het boek ‘Singing in the Brain’ van Erik Scherder. In dat lied schuwt ze ACTH, de pariëtale lob en de amygdala niet! Daarnaast komen natuurkundigen helemaal aan hun trekken. De onzekerheidsrelatie van Heisenberg, het zwarte gat en de snaartheorie worden simpel en doeltreffend uitgelegd. Verder schudt Schippers de ideeën van Nietzsche zo uit haar mouw.
Uiteindelijk gaat Schippers helemaal los in een hoopvol afsluitend lied. Ze weet hierin op een mooie manier gebruik te maken van een looper, die geluiden herhaalt. Hierdoor kan ze geluiden laagje op laagje stapelen totdat uiteindelijk een orkaan van geluid ontstaat. Met een paar zinnen en hoge uithalen kent de voorstelling op deze manier een duidelijke apotheose.
Al met al is het een voorstelling met kunstige liedjes, mooie teksten en toch ergens wel een boodschap verscholen. Neem niet zomaar aan wat een ander tegen je zegt, behalve als je het even moeilijk hebt. Soms kan de hulp van anderen in woord en in daad je er weer bovenop helpen.
Gezien op 25 april 2019 in Theater ins Blau
0 reacties