“No one would have believed, in the last years of the 19th century, that human affairs where being watched by intelligences that inhabited the timeless worlds of space. No one could have dreamed we were being scrutinized as someone with a microscope studies creatures that swarm and multiply in a drop of water. Few men even considered the possibility of life on other planets. And yet, across the gulf of space, minds immeasurably superior to ours, regarded this Earth with envious eyes, and slowly, and surely, they drew their plans against us…”
Dit is wat je als allereerst hoort als je luistert naar ‘Jeff Wayne’s Musical version of the War of the Worlds’.
In een tijd van muziek, film en podcast zijn er veel verschillende manieren om een verhaal te vertellen. Dit album doet het op zijn eigen manier, in een soort bijzondere combinatie van ‘spoken word’, hoorspel en progressieve rock- en orkestmuziek. Hiermee wordt het verhaal van ‘The War of the Worlds’ neergezet, naar het beroemde boek van H.G. Wells. Het album volgt het karakter ‘de journalist’, die ziet gebeuren hoe de aarde wordt ingenomen door de marsmannetjes en daar verslag van doet voor de luisteraar. Dit betekent echter niet dat het een soort radioprogramma is. Integendeel, we reizen mee met de journalist tijdens de invasie en horen hoe het verhaal zich om ons heen ontpopt. Onderweg ontmoeten we daarbij een aantal interessante personages, zoals een soldaat (the Artilleryman) die op zijn eigen manier probeert de mensheid te redden door een ondergrondse stad te bouwen.
Het meest interessante aan dit verhaal, is dat het meeste niet in woorden wordt verteld, maar in muziek. De karakters zingen af en toe wat ze denken, maar het grootste deel van het verhaal wordt verteld in de instrumentale stukken doormiddel van leidmotieven. Een leidmotief is een stukje muziek dat gerelateerd wordt aan een bepaald karakter, gevoel of een bepaalde gebeurtenis.
Deze stukjes komen herhaaldelijk terug, waardoor ze al snel in je hoofd blijven hangen. Zo hoor je strijkers als het verhaal over mensen gaat, terwijl de elektronische muziek bij de marsmannetjes hoort. Deze laatste groep kun je ook herkennen aan hun uitroep: “ULLA!”. Dit lijkt misschien geforceerd, maar werkt in de praktijk erg goed.
Een paar hoogtepunten van het album mogen niet onbesproken blijven. Het eerste nummer ‘The Eve of the War’ is een bombastisch intro dat meteen de toon van het album zet. Het speelt zich af op het moment suprême: de marsmannetjes arriveren op aarde. Het nummer bevat een sterk staaltje instrumentale muziek en één gezongen zin, die drie keer herhaald wordt. In 1978 stond ‘The Eve of the War’ op nummer drie in de Nederlandse Top 40. |
| Een ander opvallend nummer is liefdesliedje ‘Forever Autumn’ dat voor het grootste deel gezongen wordt en daarmee het meest op een popsong lijkt. Tenslotte een nummer dat mij kennis heeft laten maken met dit album: ‘The Spirit of Man’. Dit is een duet tussen een doorgedraaide priester en zijn vrouw, waarbij beiden weer een eigen leidmotief hebben. Dit nummer laat heel mooi zien wat voor effect de invasie heeft op de gewone man. Mocht je dus geen zin hebben om het hele album te luisteren, is het zeker de moeite waard om een van bovengenoemde nummers eens aan te zetten. |
Je kunt dit album op cd luisteren, maar het is uiteraard ook te vinden op Spotify. Daar vind je ook een hoop remixes en een vernieuwde versie uit 2012 met Liam Neeson als de journalist. Persoonlijk zou ik aanraden eerst het origineel te luisteren. Dat kost je maar anderhalf uur, maar maakt je een ervaring rijker.
0 reacties