Bij een boekenruilavond van het Young Adult-gilde kwam het boek De Dysasters (ja, met een y) van schrijversduo P.C. Cast en Kristin Cast naar voren. Afgaand op de titel hadden we al vrij snel ons oordeel klaar, maar we waren toch ook wel benieuwd hoe het boek echt zou zijn. Ik offerde me op om het toch maar eens te gaan lezen. En tja, wat zal ik zeggen…
Het verhaal gaat over acht tieners die, per paar, de elementen kunnen beheersen. Het begint allemaal bij Foster en Tate, die elkaar in een heftige tornado ontmoeten (tijdens die tornado gaat er gelijk al een halve stad op gruwelijke wijze dood, dus dat begint alvast goed). Foster en Tate gaan er samen vandoor en komen erachter dat ze al voor hun geboorte genetisch gemodificeerd zijn door ene dr. Rick, waardoor ze macht hebben over de lucht. Ook moeten ze uit handen proberen te blijven van de kinderen van dokter Rick, de Kern van Vier, die ook de elementen kunnen besturen, maar daar nogal wat bijwerkingen van hebben. Foster en Tate moeten dus op zoek naar de overige drie paren, voordat ze gepakt worden door de Kern van Vier.
Het verhaal had goed kunnen zijn, maar het wordt niet heel goed uitgewerkt. De experimenten en de drijfveer van dr. Rick worden niet goed uitgelegd en ook de bijwerkingen van de Kern van Vier, die wel erg belangrijk blijken te zijn, worden niet goed uitgewerkt. Bovendien krijgen we van twee van de drie overige paren nog helemaal niks te zien.
Ook de uitwerking van de personages laat wat te wensen over. Het verhaal wordt vanuit zo veel verschillende perspectieven vertelt, dat je niemand écht goed leert kennen. Behalve Foster misschien, maar ik weet niet of je die graag wilt leren kennen. Oké, ze heeft misschien een moeilijke achtergrond, maar echt, ze is bloedirritant en ontzettend wispelturig. Ze vat alles op als een belediging, is ronduit onaardig tegen iemand die net allebei zijn ouders kwijt is en is veel te vol van zichzelf. Ze heeft om een of andere reden iets tegen openbare scholen en verandert zo ongeveer elke bladzijde van mening over Tate (van ‘oh hij zat een openbare school en is dus zo stom, wat een klootzak en ook nog een man, ik wil niks met hem te maken hebben’ naar ‘ooooh, hij is zo knap en lief ik wil hem zoenen’). En dat terwijl Tate alleen maar heel hard zijn best doet om haar niet te beledigen.
Maar er zitten ook goede punten aan het boek. Zo ongeveer halverwege wordt het toch wel spannend en wil je wel doorlezen. Ook de diversiteit van de personages is goed. Ze zijn er in allerlei vormen en maten, met allerlei verschillende achtergronden en genderidentiteiten. En er zijn plaatjes, wat wel weer een keer iets anders is en een leuke afwisseling vormt (al zijn ze soms licht angstaanjagend en zien de 17-jarige personages eruit als 35). Daarnaast kan het soms ook juist vermakelijk zijn om je lekker te ergeren aan de personages. Aan het einde van het boek wil je toch wel weten hoe het verder gaat, maar helaas is deel twee nog niet uit (en inmiddels is de drang om door te lezen toch weer een beetje gezakt…)
Dus, als je nog iets nodig hebt om de quarantaine door te komen, is dit boek best een goede oplossing. Als je op zoek bent naar je nieuwe lievelingsboek, moet je misschien toch nog even verder zoeken…
0 reacties