In ‘Om mij moverende redenen’ (onder regie van Thomas van Luyn) laat Paulien Cornelisse een staaltje cabaret zien zoals alleen zij dat kan. Niet alleen het verschil tussen pragmatiek en semantiek, wat wij vooral kennen uit haar boeken, maar ook haar liefde voor mos, blije bejaarden die depressief zouden moeten zijn en nog meer mos komen terug in haar voorstelling die nog te zien is tot mei 2019.
Cornelisse is in deze tijd van cabaret een hervormer. Samen met Diederik van Vleuten en Stefano Keizers brengt zij nieuwe genres in het Neerlands (hoopse) cabaret. Gedachtespinsels over talige uitingen en gewoonweg dingen die haar opvallen brengt zij op het podium voor ruim twee uur; daar kan de gemiddelde hoogleraar bij Nederlandse Taal en Cultuur nog een puntje aan zuigen. Zij vertelt evengoed wel een cabaretesk verhaal over hoe het nu met haar is. In haar vorige show ging het over onrustige cellen die ‘maar ondertussen’ bewogen; een heel persoonlijke voorstelling over haar ziekte van toen, maar de angst die in die voorstelling een rol speelde is nu (zo het lijkt het) verdwenen.
Zij praat ruim een kwartier over het traphekje dat voor de trap zit om als kind niet naar beneden te vallen en wanneer het moment komt dat je het eindelijk mag weghalen het alweer bijna tijd is voor een inloopdouche en traplift voor blij depressieve bejaarden. Zoals je ook aan deze recensie kan merken, springt zij van de hak op de tak. Dat is vaak fijn als je bij een ander verhaal om wat voor (moverende) reden dan ook bent afgehaakt, maar minder fijn qua nadenk-tijd die je soms wel eens even nodig blijkt te hebben.
Het podium is schattig opgebouwd, eigenlijk precies hoe we het van haar vorige voorstellingen gewend zijn. Een kas met veel mos, een tafeltje met nog meer mos en met schoonmaakspullen en prachtige muziek als de kas opengaat. Ze wil mos zijn. Al die rust. Zeker korstmos. Dat groeit iedere 100 jaar maar 1 centimeter, dit soort mos heeft dus veel meer overzicht dan wij als mens.
Paulien heeft door de jaren heen haar eigen publiek gecreëerd. Een zaal vol ouderen en taalnerds en dan behoorde ik tot de taalnerds. Toch denk ik dat ze er goed aan doet om niet zoals een Jochem Myjer of Najib Amhali cabaret te maken voor iedereen; deze zijn eerder entertainers dan cabaretiers. Juist omdat het cabaret gevaar loopt door ‘marktwerkingscabaretiers’ en bezuinigingen op cultuur is een cabaretiere als Cornelisse meer dan welkom in ieder theater van Nederland.
Cornelisse is erin geslaagd zich te herpakken uit een nare fase. Ze praat chaotischer dan ooit en verdient alleen daarom al vier sterren. Mos brengt haar en de zaal tot rust. Terwijl al je vragen, ook die van na 21:00u, beantwoord kunnen worden door iemand van de organisatie. En je rustig kan sterven.
0 reacties