Toen ik hoorde dat de bestuursleden graag portretten van zichzelf wilden laten maken, had ik niet direct verwacht dat ze naar mij toe zouden komen. Ik schilder wel, maar mijn werk is meestal abstract en dat is toch meestal niet waar men direct aan denkt bij een portret. Blijkbaar vonden ze het idee van wat variëteit in stijlen echter wel leuk en werd mij Eline toegewezen “want die heeft het meest abstracte hoofd.” Hun woorden, niet de mijne.
Mijn eigen kunstvisie maakte dit nogal een uitdaging. Het thema van mijn werk is bijna altijd heel relationeel: het gaat over hoe ik mij verhoud tot de mensen en de wereld om me heen. Dit is ook waarom abstract voor mij werkt, voor mij is dat een betere manier om die concepten in uit te drukken.
Nu ik een portret van Eline moest gaan maken, moest ik gaan kijken hoe ik die kunstvisie in een portret van iemand anders moest gaan verwerken. Het moest dus uitbeelden hoe Eline zich verhoudt tot de wereld om haar heen. Normaal werk ik ook aan de hand van meer acute inspiratie in plaats van in opdracht, dus ik liep een beetje vast. Uiteindelijk heb ik Eline maar gewoon bij me thuis uitgenodigd om het gesprek aan te gaan, in de hoop dat de inspiratie dan vanzelf zou komen.
Aangezien het werk zou moeten gaan over Eline’s relatie tot de wereld, werd het een soort therapiesessie. Ik heb haar helemaal uitgehoord over haar jeugd, hoe ze in het leven staat, hoe ze denkt over kunst en literatuur, hoe ze zich verhoudt tot andere mensen. In de loop van het gesprek kwamen de ideeën op en heb ik de eerste laag gemaakt. De eerste laag is aangebracht met een paletmes, waarbij ik stukken heb uitgespaard met schilderstape. Daarna begon ik tekst te missen: een medium waar ik vaak gebruik van maak in mijn schilderijen. Eline heeft me vervolgens een aantal teksten doorgestuurd die voor haar belangrijk zijn, waar ik fragmenten van heb gebruikt. De derde en vierde laag zijn vervolgens met waterverf aangebracht: ik vond de lijnen tot dan te strak en wou er meer dynamiek in aanbrengen. Een deel is er op gespetterd, daarna heb ik met een kwast twee lijnen aangebracht en die vervolgens met een roller vervaagd.
Het schilderij bevat glitter en dat is per ongeluk. Ik was even vergeten dat mijn nichtje mijn roller een keer had gebruikt toen we met glitter aan het spelen waren en blijkbaar had ik die niet goed genoeg schoongemaakt. Stiekem ben ik er wel blij mee: ik zou nooit zelf bewust glitter op zo’n schilderij hebben gebruikt, maar het past wel bij Eline’s persoonlijkheid.
0 reacties